Onlangs werd ik gevraagd om portretten te maken voor de Stichting Fietsmaatjes.
De stichting Fietsmaatjes heeft als doel om samen met mensen die dat niet meer zelfstandig kunnen, lekker naar buiten te gaan en actief te bewegen zonder dat dat veel inspanning vraagt. Meetrappen mag maar hoeft niet. Gast en vrijwilliger fietsen samen naast elkaar op een elektrisch ondersteunde duofiets. Ze zijn samen actief, maken een praatje en genieten intussen buiten. Het gaat dan om ouderen, zieken, mensen met een lichamelijke of geestelijke handicap of tijdelijke beperking. Mensen die al jaren niet meer buiten zijn geweest, komen zo uit hun isolement. Alle bestuurders, coördinatoren en andere vrijwilligers zijn onbezoldigde vrijwilligers van Stichting Fietsmaatjes.
Met de hulp van een grote groep vrijwilligers is onlangs een volwaardig magazine in elkaar gezet met daarin de ervaringen van de gasten en vrijwilligers, achtergrondinformatie over bv de fietsen en de sponsoren. Mijn bijdrage bedroeg het portretteren van drie gasten. Nu verzorg ik met regelmaat editorial fotomateriaal voor bv medische of para-medische tijdschriften. Ik ben gewend om bv ziekte mensen voor de lens te hebben, waar ik de tijd neem om de persoon in kwestie rustig zijn of haar verhaal te laten doen. Door het gesprek kan mij beter inleven in de persoon en kan die persoon mij ook iets beter leren kennen, met als resultaat een portret waar de persoon zich in kan herkennen. Dus geen gemaakt portret. Maar waarom dan een blog over Fietsmaatjes. In dit geval ging het om personen met een beperking. Dat bracht voor mij een aantal onverwachte uitdagingen met zich mee.
Elvira
Om te beginnen Elvira. Van te voren was ik al op de hoogte gesteld van de beperking van Elvira. Sinds haar geboorte is ze ernstig visueel beperkt, waar ik weinig van merkte op het moment dat ik hartelijk welkom werd geheten bij haar thuis. We kozen een rustig plekje in het park waar ze met regelmaat met haar blindengeleidehond een rondje gaat lopen. Zonder dat ik er eerder stil bij had gestaan realiseerde ik mij dat dit de eerste keer was waar ik een persoon voor de lens had met een ernstige visuele beperking. Waar ik normaal vraag om even naar de lens te kijken was het nu kwestie van Elvira goed aansturen in welke richting ze moest kijken. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat het eigenlijk niet belangrijk was of ze nu wel of niet in de lens zou kijken. Waarom zou ik of de lezer van het magazine contact met haar moeten hebben via haar ogen? Dat doet ze in haar dagelijkse leven ook niet dus waarom in een foto opeens dan wel? Het contact met haar maatje vind ik persoonlijk veel belangrijker. Kortom, het portretteren van mensen met een visuele beperking is toch net iets anders.
Rob
Vervolgens ben ik afgereisd naar Rob. Rob zit vanwege een infarct al geruime tijd in een rolstoel en is de allereerste gast van Fietsmaatjes van de kern Sassenheim. Enkele maanden geleden kreeg Rob nog een infarct, waardoor zelf fietsen op dit moment niet meer mogelijk is. Een portret van Rob maken of een ander in een rolstoel is voor mij geen extra uitdaging. In dit geval was het moment waarop ik het portret kwam maken bijzonder. Het was namelijk de dag dat Rob zijn nieuwe woning betrok waar ook de nodige zorg direct geleverd kan worden. Het was een emotionele dag voor Rob en zijn familie. Het is natuurlijk niet niks om je oude vertrouwde plekje achter te moeten laten vanwege je beperking. Op dat moment vond ik het niet haalbaar om met Rob de vrije natuur in te gaan om daar het portret te maken. Thuis in zijn nieuwe onderkomen was op dat moment de juiste locatie voor het portret. Als fotograaf komt ik op veel verschillende locaties en situaties. En daar hoort dan ook het ter plekke aanpassen van het oorspronkelijke plan bij. Rob deed in in ieder geval geweldig. Respect, ga er maar eens aan staan!
Ton
Als laatste Ton, die na 65 jaar voor het eerst zelf kan fietsen. Ton is eregast van Fietsmaatjes die een groot deel van zijn spaarcentjes investeerde in een tweede duofiets voor de stichting. Dat geeft wel aan hoeveel vrijheid en ontspanning het fietsproject hem geeft. Door zijn lichamelijke beperking ontstond er voor mij een situatie die ook weer voor mij geheel nieuw was. Een onderdeel van het maken van het portret is het perfect positioneren van de persoon. Dus even een stapje naar links, naar voren, lichaam iets draaien, hand iets naar rechts enz is normaliter zo snel gedaan als je het kan uitspreken. In het geval van Ton betekende een klein stapje naar rechts een hele onderneming. Zelfs even zijn hand verplaatsen koste de nodige moeite. Maar Ton deed het allemaal zonder ook maar een moment te mopperen.
Zo zie je maar weer dat het leven van een fotograaf keer op keer weer interessant kan zijn. Geen dag hetzelfde en weer iedere dag blij dat ik weer mag fotograferen. Bij deze wil ik Elvira, Rob & Ton bedanken voor hun tijd en geduld en natuurlijk mijn dank aan Fietsmaatjes voor de mogelijkheid die ze mij hebben geboden.
Sorry, the comment form is closed at this time.